W ciągu kilku lat powstał cykl warsztatów, który miał pobudzać zainteresowanie dzieci i dorosłych sztuką. Podczas wielu spotkań na Czarnej Sali w muzeach mogli oni posłuchać nie tylko krótki opowieści o wybranych obrazach, ale także razem tworzyć różnego rodzaju instalacje lub obiekty nawiązujące do przedstawionych historii. W ten sposób niezależnie od wieku i umiejętności uczestnicy tych spotkań nie raz mieli okazję poznać bliżej świat sztuki i przekonać się, ile mogą nauczyć się od siebie nawzajem.

Pod tym hasłem odbywały się cykliczne spotkania teatromanów, podczas których miały miejsce projekcje spektakli uznanych za najbardziej wartościowe zjawiska w teatrze polskim na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat.

W poszczególnych prezentacjach brali udział twórcy tych przedstawień, w tym reżyserzy, aktorzy oraz kompozytorzy, jak i krytycy teatralni, którzy inicjowali spory międzypokoleniowe o sztukę i sposób jej interpretowania. W te dyskusje włączała się także publiczność reprezentująca głosy młodszego i starszego pokolenia, przez co niejednokrotnie dochodziło do stykania się ze sobą odmiennych sposobów patrzenia na sztukę i na życie.